Wat is dit toch moeilijk!
En wat is het een mooie gift!
Ik kwam er weer op na het lezen van een ontroerend mooi artikel van Dirk Jan van Abshoven op kroost.org over probleemkaping als het kind een rotgevoel heeft.
"De gevolgen die dat rotgevoel voor de ouder heeft, kunnen praktisch zijn (het kost moeite, tijd, soms geld) of emotioneel (je voelt je schuldig, machteloos, onheus behandeld, gefrustreerd). Leg je de nadruk op de gevolgen voor jou – de gevolgschade – dan ‘kaap’ je als het ware het probleem van je kind, en maak je het jouw probleem. ‘Door jouw gehuil kan ik niet rustig een boek lezen’ of ‘Ik had graag een rustige avond gehad’. Hiermee zeg je onwillekeurig: ‘Mijn rotgevoel is belangrijker dan jouw rotgevoel’, en dus: ‘Ik ben belangrijker dan jij’."
Ik herken het.
Dit is waar ik als kind naar verlangde: accepteer mij met al mijn gevoelens. Wat ik wel had willen uitschreeuwen, maar nooit onder woorden kon brengen.
Ik herken het.
Ik doe het zelf ook. Als stiefmoeder, als partner en als juf kaapte ik gevoelens weg. Harmonie please
In speltherapie zei onze docent: 'kun je verdragen wat het kind je laat zien zonder meteen te willen oplossen, vragen stellen of afleiden?'
In speltherapie ben ik me er misschien daardoor meer bewust van. Ik ben meer gefocust op aanwezig blijven, oprechte aandacht en acceptatie te geven aan de ‘probleemeigenaar’. Ik zie hoe krachtig dat werkt.
Als ik kan accepteren, kan het kind zichzelf accepteren.
In de andere situaties heb ik werk te doen: ‘Ik accepteer dat je je nu voelt zoals je je voelt’ en daarmee ‘Ik accepteer jou’.